Elektrownia, która nie wytwarza prądu, tylko go przechowuje
Elektrownia szczytowo-pompowa jest szczególnym typem elektrowni wodnej. Jej zasada działania polega na naprzemiennym zużyciu i uwalnianiu energii w ciągu doby. Elektrownie te składają się z dwóch dużych zbiorników wodnych położonych na różnych wysokościach terenu i połączonych rurociągiem. Najczęściej są to sztuczne jeziora lub akweny stworzone przez spiętrzenie rzeki zaporą. Drugą, nie mniej ważna składową elektrowni jest budowla hydrotechniczna mieszcząca zespół turbin. To one są sercem elektrowni.
Nadwyżki energii z sieci dystrybucyjnej kierowane są do elektrowni szczytowo-pompowej. Tu energia elektryczna jest przetwarzana na energię mechaniczną wprawiającą w ruch turbiny. Wirujące łopatki turbin przetłaczają wodę pod górę. Woda wpływa do górnego zbiornika, który działa jako magazyn energii.
Woda zmagazynowana w górnym zbiorniku posiada wysoką energię potencjalną, którą będzie mogła oddać spływając swobodnie w dół zgodnie z grawitacją. Energia ta nie jest zgromadzona w wodzie, ale wynika z wysokości, na jakiej znajduje się górny zbiornik w stosunku do otaczającego go terenu.
W momencie wzrostu zapotrzebowania energetycznego rozpoczyna się zrzut wody w celu uwolnienia energii. Otwierane są zawory w górnym zbiorniku, a woda spływając przez rurociąg wprawia w ruch łopatki turbin. Uruchomiony turbogenerator produkuje energię elektryczną, która następnie trafia do sieci dystrybucyjnej i pokrywa zwiększone zapotrzebowanie na energię. W tym przypadku „szlak przekształcania energii” biegnie w przeciwnym kierunku: od energii potencjalnej wody spływającej w dół, poprzez energię mechaniczną turbin, do wytwarzanej przez nie energii elektrycznej. [4], [5]
